สารบัญ
๒. สัตว์เกิดกลับมาเป็นมนุษย์มีน้อย เพราะไม่รู้อริยสัจ๓. การรู้อริยสัจเป็นของไม่เหลือวิสัย พระอริยบุคคล จึงมีปริมาณมาก
๔. ให้พึ่งตน พึ่งธรรม
๕. ผู้ไม่หลงเอาสิ่งอื่นมาเป็นแก่น
๖. จะเกิดในตระกูลสูงหรือต่ำ ก็สามารถทำนิพพานให้แจ้งได้
๗. รายชื่อแห่งธรรมเป็นที่ตั้งแห่งการขูดเกลา
๘. ความทุกข์ของเทวดาและมนุษย์ตามธรรมชาติ
๙. เป็นทุกข์เพราะติดอยู่ในอายตนะ
๑๐. ความรู้สึก ที่ถึงกับทำให้ออกผนวช
๑๑. การทำความเพียรแข่งกับอนาคตภัย
๑๒. บทอธิษฐานจิตเพื่อทำความเพียร
๑๓.ลำดับการปฏิบัติเพื่อรู้ตามซึ่งสัจจธรรม
๑๔. หลักเกณฑ์การเลือกสถานที่และบุคคลที่ควรเสพและไม่ควรเสพ
๑๕. ความเพลินเป็นแดนเกิดแห่งทุกข์
๑๖. อาการเกิดแห่งความทุกข์โดยสังเขป
๑๗. ความดับทุกข์มี เพราะความดับแห่งนันทิ
๑๘. ลักษณะแห่งจิตที่หลุดพ้นด้วยการละนันทิ (อีกนัยหนึ่ง)
๑๙. วิธีที่สะดวกสบายเพื่อการดับของกิเลส
๒๐. ทิ้งเสียนั่นแหละกลับจะเป็นประโยชน์
๒๑. อาการเกิดดับแห่งเวทนา
๒๒. ลักษณะหนทางแห่งความหมดจด
๒๓. ขยายความแห่งอริยมรรคมีองค์แปด
๒๔.สมาธิทุกขั้นตอนใช้เป็นบาทฐาน ในการเข้าวิมุตติได้ทั้งหมด
๒๕. อริยสัจสี่โดยสังเขป (ทรงแสดงด้วยความยึดในขันธ์ ๕)
๒๖. อริยสัจ-ปฏิจจสมุปบาท
๒๗. ความเป็นโสดาบันประเสริฐกว่าเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ
๒๘. คุณสมบัติของพระโสดาบัน
๒๙. ปาฏิหาริย์ สาม
๓๐. ผู้อยู่ใกล้นิพพาน
๓๑. ลักษณะแห่งอินทรียภาวนาชั้นเลิศ
๓๒. สิ้นกิเลสก็แล้วกัน ไม่ต้องรู้ว่าสิ้นไปเท่าไร
๓๓. ตถาคตเป็นเพียงผู้บอกจะถึงที่หมายต้องเดินเอาเอง
๓๔. เหตุให้ไม่ปรินิพพานในปัจจุบัน
๓๕. หมด “อาหาร” ก็นิพพาน
๓๖. กฏอิทัปปัจจยตา หรือ หัวใจปฏิจจสมุปบาท
๓๗. ปฎิจจสมุปบาท คือ ธรรมอันเป็นธรรมชาติอาศัยกันแล้วเกิดขึ้น
๓๘. ปัญญา สติ กับนามรูปดับ เพราะวิญญาณดับ
๓๙. นิพพานเพราะไม่ยึดถือธรรมที่ได้บรรลุ
๔๐. การปรินิพพาน
๔๑. ผู้หลุดพ้นได้ เพราะไม่ยึดมั่นถือมั่น
๔๒. ธรรมเป็นส่วนแห่งวิชชา
๔๓. คำชี้ชวนวิงวอน
