มีสิ่งที่แล่นดิ่งไปสุดโต่ง (อนฺตา) อยู่ ๒ อย่าง
ที่บรรพชิตไม่ควรข้องแวะด้วย.
สิ่งที่แล่นดิ่งไปสุดโต่งนั้นคืออะไร ? คือ
การประกอบตนพัวพันอยู่ด้วยความใคร่ในกามทั้งหลาย
(กามสุขัลลิกานุโยค)
อันเป็นการกระทำที่ยังต่ำ
เป็นของชาวบ้าน
เป็นของชั้นบุถุชน
ไม่ใช่ของพระอริยเจ้า
ไม่ประกอบด้วยประโยชน์,
และการประกอบความเพียรในการทรมานตนให้ลำบาก
(อัตตกิลมถานุโยค)
อันนำมาซึ่งความทุกข์
ไม่ใช่ของพระอริยเจ้า
ไม่ประกอบด้วยประโยชน์,
สองอย่างนี้แล.
ภิกษุทั้งหลาย !
ข้อปฏิบัติเป็นทางสายกลาง
(มัชฌิมาปฏิปทา)
ที่ไม่ดิ่งไปหาสิ่งสุดโต่งสองอย่างนั้น
เป็นข้อปฏิบัติที่ตถาคตได้ตรัสรู้เฉพาะแล้ว
เป็นข้อปฏิบัติทำให้เกิดจักษุ
เป็นข้อปฏิบัติทำให้เกิดญาณ
เป็นไปเพื่อความสงบ
เพื่อความรู้อันยิ่ง
เพื่อความตรัสรู้พร้อม
เพื่อนิพพาน.
ภิกษุทั้งหลาย ! ข้อปฏิบัติที่เป็นทางสายกลาง
ที่ไม่ดิ่งไปหาที่สุดโต่งสองอย่างนั้น เป็นอย่างไรเล่า ?
ภิกษุทั้งหลาย !
ข้อปฏิบัติอันเป็นทางสายกลางนั้นคือ
ข้อปฏิบัติอันเป็นหนทางอันประเสริฐ
ประกอบอยู่ด้วยองค์แปดประการ นี่เอง.
แปดประการ คืออะไรเล่า ? คือ :-
สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ
สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ.
-บาลี มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๒๘/๑๖๖๔.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น