อันสมณะ พราหมณ์ เทวดา มาร พรหม หรือใครๆ ในโลก
ไม่พึงได้ตามปรารถนา ๕ ประการเป็นอย่างไร คือ
สมณะ พราหมณ์ เทวดา มาร พรหม หรือใครๆ ในโลก ไม่อาจได้ตามปรารถนาว่า
(๑) สิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดา อย่าแก่เลย
(๒) สิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา อย่าเจ็บไข้เลย
(๓) สิ่งที่มีความตายเป็นธรรมดา อย่าตายเลย
(๔) สิ่งที่มีความสิ้นไปเป็นธรรมดา อย่าสิ้นไปเลย
(๕) สิ่งที่มีความวินาศเป็นธรรมดา อย่าวินาศเลย
ภิกษุทั้งหลาย ! สิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดา
ก็ย่อมแก่สำหรับปุถุชนผู้มิได้สดับ
เมื่อสิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดาแก่แล้ว
เขาก็ไม่พิจารณาเห็นโดยประจักษ์ว่า
“ไม่ใช่สิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดา
จะแก่สำหรับเราผู้เดียวเท่านั้น
โดยที่แท้แล้ว สิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดา
ย่อมแก่สำหรับสัตว์ทั้งหลายทั้งปวง ที่มีการมา การไป การจุติ การอุบัติ
ก็เมื่อสิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดาแก่แล้ว
เราจะมามัวเศร้าโศก
กระวนกระวาย ร่ำไรรำพัน
ทุบอกร่ำไห้ ถึงความหลงใหล
แม้อาหารก็ไม่ย่อย
กายก็เศร้าหมอง
การงานก็หยุดชงัก
พวกอมิตรก็ดีใจ มิตรสหายก็เศร้าใจ” ดังนี้.
ปุถุชนนั้น เมื่อสิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดา แก่แล้ว
ย่อมเศร้าโศก กระวนกระวาย ร่ำไรรำพัน
เป็นผู้ทุบอกร่ำไห้ ย่อมถึงความหลงใหล.
ภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่าปุถุชนผู้มิได้สดับนี้
ถูกลูกศรแห่งความโศก อันมีพิษเสียบแทงแล้ว
ทำตนเองให้เดือดร้อนอยู่.
ภิกษุทั้งหลาย ! สิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา
ก็ย่อมเจ็บไข้สำหรับปุถุชนผู้มิได้สดับ
เมื่อสิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดาเจ็บไข้แล้ว
เขาก็ไม่พิจารณาเห็นโดยประจักษ์ว่า
“ไม่ใช่สิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา
จะเจ็บไข้สำหรับเราผู้เดียวเท่านั้น
โดยที่แท้แล้ว สิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา
ย่อมเจ็บไข้สำหรับสัตว์ทั้งหลายทั้งปวง
ที่มีการมา การไป การจุติ การอุบัติ
ก็เมื่อสิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา เจ็บไข้แล้ว
เราจะมามัวเศร้าโศก
กระวนกระวาย ร่ำไรรำพัน
ทุบอกร่ำไห้ ถึงความหลงใหล
แม้อาหารก็ไม่ย่อย
กายก็เศร้าหมอง
การงานก็หยุดชงัก
พวกอมิตรก็ดีใจ มิตรสหายก็เศร้าใจ” ดังนี้.
ปุถุชนนั้น เมื่อสิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา เจ็บไข้แล้ว
ย่อมเศร้าโศก กระวนกระวาย ร่ำไรรำพัน
เป็นผู้ทุบอกร่ำไห้ ย่อมถึงความหลงใหล.
ภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่า ปุถุชนผู้มิได้สดับนี้
ถูกลูกศรแห่งความโศก อันมีพิษเสียบแทงแล้ว
ทำตนเองให้เดือดร้อนอยู่.
ภิกษุทั้งหลาย ! สิ่งที่มีความตายเป็นธรรมดา
ก็ย่อมตายสำหรับปุถุชนผู้มิได้สดับ
เมื่อสิ่งที่มีความตายเป็นธรรมดาตายแล้ว
เขาก็ไม่พิจารณาเห็นโดยประจักษ์ว่า
“ไม่ใช่สิ่งที่มีความตายเป็นธรรมดา
จะตายสำหรับเราผู้เดียวเท่านั้น
โดยที่แท้แล้ว สิ่งที่มีความตายเป็นธรรมดา
ย่อมตายสำหรับสัตว์ทั้งหลายทั้งปวง
ที่มีการมา การไป การจุติ การอุบัติ
ก็เมื่อสิ่งที่มีความตายเป็นธรรมดา ตายแล้ว
เราจะมามัวเศร้าโศก กระวนกระวาย ร่ำไรรำพัน
ทุบอกร่ำไห้ ถึงความหลงใหล
แม้อาหารก็ไม่ย่อย
กายก็เศร้าหมอง
การงานก็หยุดชงัก
พวกอมิตรก็ดีใจ มิตรสหายก็เศร้าใจ” ดังนี้.
ปุถุชนนั้น เมื่อสิ่งที่มีความตายเป็นธรรมดา ตายแล้ว
ย่อมเศร้าโศก กระวนกระวาย ร่ำไรรำพัน
เป็นผู้ทุบอกร่ำไห้ ย่อมถึงความหลงใหล.
ภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่า ปุถุชนผู้มิได้สดับนี้
ถูกลูกศรแห่งความโศก อันมีพิษเสียบแทงแล้ว
ทำตนเองให้เดือดร้อนอยู่.
(ในกรณีแห่งสิ่งที่มีความสิ้นไปเป็นธรรมดา มีความวินาศไป เป็นธรรมดา ก็ได้ตรัสไว้ด้วยถ้อยคำอย่าง
เดียวกันกับในกรณีแห่งสิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดาข้างบนนี้ และพระองค์ยังได้ตรัสไว้ในลักษณะที่ตรงกัน
ข้ามจากข้อความนี้ สำหรับอริยสาวกผู้ได้สดับ)
-บาลี ปญฺจก. อํ. ๒๒/๕๙/๔๘.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น